به گزارش فیلم۲۴، نیما جاویدی- کارگردان سریال «آکتور» که این روزها از شبکه فرانسوی- آلمانی آرته پخش می‌شود، در مصاحبه‌ای با نشریه آرته فرانسه درباره منبع الهام خود برای ساخت سریال «آکتور» گفت: وقتی بچه بودم طرفدار پرو پا قرص کتاب‌های «تن‌تن و میلو» بودم به ویژه جاهایی که «تن‌تن» با تغییر چهره و فرو رفتن در نقشی تظاهر می‌کرد که شخص دیگری است تا به هدف خود برسد، دقیقا مثل شرلوک هولمز که او هم بعضی وقت‌ها همین کار را می‌کرد. در دوران نوجوانی فیلم پرده آخر به کارگردانی واروژ کریم مسیحی را دیدم که داستانش در مورد یک گروه بازیگر تئاتر بود که برای انجام یک کار خلاف به عنوان خدمتکار در عمارتی استخدام می‌شوند و از همان زمان این فیلم محبوب‌ترین فیلم من در تاریخ سینمای ایران شد. «بعضی‌ها داغشو دوست دارند» و «توتسی» را هم به دلیل همین ایده دوست داشتم. فکر می‌کنم که علاقه‌ای که در کل زندگی‌ام به همین ایده‌ی «نقش بازی کردن در زندگی واقعی» داشتم، توانسته الهام بخش من برای این سریال باشد.

جاویدی در ادامه درباره‌ی ویژگی سریال «آکتور» می‌گوید: فکر می‌کنم که کل سریال را می‌توان به یکی از جملات معروف شکسپیر که در ابتدای هر اپیزود هم نوشته می‌شود خلاصه کرد: «دنیا صحنه نمایشی بیش نیست و مردان و زنان بازیگران آنند و هر کس در زندگی خود نقش‌های بسیاری را بازی می‌کند». واقعا دوست داشتم به این موضوع بپردازم و این برایم جذاب بود که سریال در مورد چند بازیگر باشد که نقشهایی را در زندگی واقعی بازی می‌کنند. البته که من می‌خواستم مخاطب به تدریج متوجه این بشود که نه تنها بازیگرها بلکه اطرافیان آن‌ها هم برای رسیدن به هدف خود در زندگی واقعی نقش بازی می‌کنند. به این فکر کردم که چه می‌شود قهرمان‌ها به جای اینکه مثل مثلا شرلوک هولمز از نبوغ مثال زدنی‌شان استفاده کنند از توانایی‌شان در بازیگری برای حل مشکلاتشان استفاده کنند. البته که در سطح ظاهری داستان این طور به نظر می‌آید اما وقتی شما به همراه سریال جلو می‌روید متوجه همان جمله شکسپیر می‌شوید که می‌گوید، همه‌ی انسان‌ها در حال بازی کردن نقش هستیم.

جاویدی با بیان اینکه در آکتور تلاش کرده است به سراغ ژانرهای مختلف برود، توضیح می‌دهد: واقعیت این هست که انتخاب ژانرهای مختلف کار پر ریسکی بود و این واضح است که وقتی شما یک ژانر را انتخاب می‌کنید مثل کمدی، مخاطب هم همان را دنبال می‌کند و انتظاراتش برآورده می‌شود و گمراه نمی‌شود، اما چیزی که من را در مورد این سریال جذب خودش کرد مفهوم تنوع است، به این دلیل که شخصیت‌ها مدام نقش‌های متفاوت بازی می‌کنند. از همان سکانس اول سریال این مفهوم در اثر جا می‌افتد و فکر کردم که می‌توانم این تنوع را در ژانر هم بیاورم و احساس کردم که مخاطب هم از آن استقبال خواهد کرد، چرا که آن‌ها درک کرده‌اند که با یک کار متنوع روبرو هست. من سعی کردم از این امکان برای جای انداختن تنوع زیاد ژانرها استفاده کنم و این به نحوی ذات داستان را معرفی می‌کند؛ شخصیت‌ها مدام رنگ عوض می‌کنند و تبدیل به آدمهای دیگر می‌شوند. گاهی نقش‌های کمدی بازی می‌کنند و گاهی نقشهای تراژیک. به عبارتی تنوع ژانر را از تنوعی که ذاتی داستان بود، گرفتم.

جاویدی با اشاره به موفقیت‌های سریال «آکتور» عنوان می‌کند: این قطعا افتخار بزرگی برای من است که این سریال توانسته به چنین موفقیتی در سطح اروپا برسد. سینما و صنعت سریال‌سازی ایران پتانسیل بسیار زیادی برای دیده شدن در جهان دارد. امیدوارم «آکتور» بتواند دریچه‌ای برای سریال‌های ایرانی باشد که به موفقیت‌های بالاتری برسند.