با این مثال‌ها می‌توان استدلال کرد که «زیادی پیر بودن برای پیری‌زدایی جواب نمی‌دهد». برای مثال، علیرغم این واقعیت که «ایرلندی» نامزد اسکار بهترین جلوه‌های بصری شد، یکی از انتقادات اصلی به فیلم گانگستری مارتین اسکورسیزی در سال ۲۰۱۹ این بود که علیرغم تلاش شجاعانه برای در دهه‌ها جوان‌تر کردن ۳ نقش اصلی آن – دنیرو، آل پاچینو و جو پشی – وقتی بازیگران شخصیت‌های جوان را بازی می‌کنند، هنوز حرکت‌ها یادآور افراد در سن بالا هستند و محدودیت‌های فیزیکی تحمیلی توسط این فن‌آوری می‌تواند دامنه حالات چهره و زبان بدن بازیگر را محدود کند.

باید پرسید چه شد روزهای خوبی که بازیگران مختلف برای به تصویر کشیدن شخصیت‌ها در مراحل مختلف زندگی‌شان به کار گرفته می‌شدند؟ آیا ما دیگر ارزش چیزی را که جودی دنچ و کیت وینسلت در فیلم «ایریس» سال ۲۰۰۱ یا وینسلت و گلوریا استوارت در «تایتانیک» شکل دادند، نمی‌بینیم؟

با پیروی از آنچه امروز مد شده، مارلون براندو برای بازی در نقش کورلئونه در «پدرخوانده قسمت دوم» باید پیری‌زدایی می‌شد و دنیا را از بازی رابرت دنیرو برای نقشی که برنده اسکار شد، محروم می‌کرد. حتی ریور فینیکس در فیلم «آخرین جنگ صلیبی» به طرز درخشانی یک ایندیانا جونز جوان را به تصویر کشید.

حقیقت تلخ این است که با چشم غیرمسلح هم می‌توان تشخیص داد که چگونه فردی در ۲۰ و ۳۰ سالگی حرکت می‌کند یا در مقابل فردی که در ۷۰ و ۸۰ سالگی است. این می‌تواند توضیح دهد که چرا در همین فیلم مدس میکلسن ۵۷ ساله، که نقش یورگن ولر شرور را بازی می‌کند، برای انتقال از سال ۱۹۳۹ به سال ۱۹۶۹ مشکلی ندارد.

آینده نگری و زمان همیشه اجازه می‌دهد تا چشم‌اندازهای بهتر فرا برسد. بنابراین، اگرچه فیلم «مورد عجیب بنجامین باتن» ساخته دیوید فینچر در سال ۲۰۱۰ برنده اسکار جلوه‌های بصری شد، شاید بهترین ایده نبود که چهره برد پیت روی بدن کودک خردسالی که شبیه پیرمرد به نظر می‌رسد، قرار داده شود و سپس در پایان یک نوزاد واقعی داشته باشید، که از نظر منطق جواب نمی‌دهد.

جالب اینجاست که ما شاهد استفاده از این فن‌آوری در بازیگران مرد مسن‌تر و به ندرت در مورد زنان بوده‌ایم. میشل فایفر از «مرد مورچه‌ای و زنبور» و شان یانگ از «بلید رانر ۲۰۴۹» تنها چند نمونه هستند. وقتی یک بازیگر درجه یک برجسته مانند هلن میرن یا جولیا رابرتز نقش اصلی را ایفا می‌کند که بخواهد جوان‌سازی شود، استقبال چگونه خواهد بود؟

در مورد «گردونه سرنوشت» هم مانند هر قهرمان فرنچایزی که فاقد قدرت ابرقهرمانی است، روایت و اکشن ضربات هستند که فیزیک و منطق را به چالش می‌کشند. علاوه بر این، بسیاری از بخش‌های فیلم شبیه الگوبرداری از «دزدی بزرگ» سال ۱۹۶۹ است و احتمالاً رکورد تعداد دفعاتی که افراد ربوده شده و نجات می‌یابند در یک فیلم ۱۴۲ دقیقه‌ای را به ثبت می‌رساند.

در حالی که «مهاجمان صندوق گمشده» در سال ۱۹۸۱ به ۹ نامزدی و ۵ جایزه اسکار دست یافت، بعید به نظر می‌رسد «گردونه سرنوشت» به آن جایگاه دست یابد.

سال پیش ۲ دنباله پرفروش وارد فهرست بهترین فیلم اسکار شدند: «آواتار: راه آب» استودیو قرن بیستم و «تاپ گان: ماوریک» پارامونت که دومی نیز در جشنواره کن به نمایش درآمد. اغلب ۲ راه وجود دارد که منجر به کسب برترین جایزه آکادمی می‌شود یا رکوردشکنی در باکس آفیس و یا جلب عشق شاخه‌های مختلف صنعت.

مشخص نیست «ایندی» بتواند هیچیک از این دو مسیر را طی کند؛ حداقل بر اساس واکنش‌های اولیه نمی‌توان چنین ادعایی کرد.