این برای نخستین بار است که یک سریال ایرانی بخش خصوصی در یک جشنواره معتبر جهانی پذیرفته می‌شود و در بخش اصلی و رقابتی جایزه اصلی را کسب می‌کند.

وجه تمایز جایزه آکتور با دیگر جوایز بین‌المللی برای سینمای ایران در این است که این بار اثر تصویری چرک و پلشت از وضعیت جامعه نشان نداده‌است. بسیاری از جشنواره‌ها با هدف ایران‌هراسی به فیلم‌هایی جایزه می‌دهند که ایران را عقب‌مانده و توسعه‌نیافته نشان دهند. ولی آکتور تصویری شیک و لوکس از جامعه شهری ارائه می‌دهد.

نیما جاویدی این بار هم مثل سرخپوست علاقه‌مند به کار در لوکیشن‌های بسته است. فضاهای بسته مثل رستوران و مغازه و کافی‌شاپ و آسایشگاه سالمندان چشم‌نواز و زیبا هستند. دوربین حتی وقتی سراغ خانه قدیمی مادربزرگ (با بازی فریده سپاه منصور) می‌رود؛ با تاکید بر رنگ و نورپردازی آن خانه قدیمی را دوست‌داشتنی جلوه می‌دهد.

آکتور مضمونی جهانی و اخلاق‌مدار دارد و شاید به همین خاطر، داوران و مخاطبانی در آن سوی دنیا با آن ارتباط برقرار کرده‌اند. این سریال نشان می‌دهد که هنر بازیگری چگونه می‌تواند در خدمت اهداف انسان‌دوستانه قرار گیرد.

هر دو قهرمان اصلی (نوید محمدزاده و احمد مهران‌فر) از مهارت‌شان در جهت نجات انسان‌ها و شادکردن دیگران بهره می‌برند. آنها گاه با غافلگیر (سورپرایز) کردن دیگران بساط جشن و شادی را مهیا می‌کنند، گاه خانواده را از اعتیاد یک دختر جوان مطلع می‌سازند و گاه محل اختفای مردی سالخورده را می‌یابند.

آکتور سریالی سالم و استاندارد است که بدون تکیه بر دو عنصر خشونت مخاطب را سرگرم می‌کند. تماشای سریال هم به خاطر ضرباهنگ کندی و هم به خاطر مضمون کم‌التهابی که دارد، آرامش بخش است. جشنواره سریزمانیا یکی از بزرگترین رویدادهای بین‌المللی «سریال» در جهان است که حدود ۴۰۰ سریال از کشورهای مختلف برای حضور در این دوره جشنواره ثبت‌نام کرده بودند و تنها ۸ سریال در بخش بین الملل مورد داوری قرار گرفتند.

آکتور به کارگردانی نیما جاویدی و تهیه‌کنندگی مجید مطلبی، هم اکنون به صورت هفتگی از پلتفرم‌های فیلیمو و نماوا پخش می‌شود.